انسان مخلوق عجیبی است، از لحظه‌ای که چشم به جهان می‌گشاید همه‌ی دنیا را برای خود می‌خواهد. همه‌ی آمال و آرزوهایش بر محور «من» و «خود» دور می‌زند. تصور می‌کند همه‌ی دنیا برای رضای او و تامین لذات او خلق شده است. معیار های او بر اساس مصالح و و منافع او تغییر یافته و حق و باطل را بر پایه‌ی خودخواهی و مصلحت طلبی خود توجیه می‌کند............
کتاب رقصی چنان میانه‌ی میدانم آرزوست نوشته‌ی شهید دکتر مصطفی چمران
دکتر چمران حرفاش حرف نداره